Como a todos os fortes romanos, a Cidadela imprimíalle carácter o seu sistema defensivo. En realidade, o campamento era un complexo pechado por unha muralla reforzada por torreóns á que antecedía un foxo de perfil en V escavado na rocha. Un sistema clásico que se repite dende a Prehistoria ata os búnkeres artillados de formigón do século XIX, o canto do cisne da enxeñería defensiva.
Cidadela foi planeada polos talentosos técnicos da Legio VII seguindo o modelo convencional romano. De feito, a típica planta campamental de inmenso rectángulo con esquinas redondeadas, aínda hoxe resulta preceptible a simple vista.
Cando estaba en funcionamento, o aspecto do forte tiña que ser impactante e impoñente. Algo nunca visto antes e tremendamente orixinal nun escenario dominado por vilas abertas, pequenos aglomerados rurais e castros crepusculares. Malia o anárquico trazado da súa cannaba, a silueta do campamento debía de ser visible dende lonxe e constituía un fito, unha marca colosal na paisaxe. Para os seus contemporáneos, un espazo así tiña que estar trufado de significados potentes e dunha mística moi especial.
Xa que logo, recuperar ese aspecto de forte, de castrum romano, que tanto o asemella aos seus curmáns do limes ou do muro de Adriano, é un dos grandes retos desta campaña de escavación en Cidadela, nas frías gándaras de Sobrado.
Nas fotos poden verse os traballos de limpeza e definición das antigas sondaxes abertas sobre o foxo e o paramento exterior da muralla no Leste do campamento e as logas gabias que procuran o trazado diluído na banda da Igrexa
